Kırık Camlar Teorisi, görünür düzensizliklerin (örneğin kırık camlar, grafiti, çöpler) ve küçük suçların (örneğin kamuya açık alanda içki içme, dilencilik) daha büyük suçların ve genel olarak anti-sosyal davranışların öncüsü olabileceğini savunan bir kriminoloji teorisidir.
Teoriye göre, bir mahallede bir cam kırığı tamir edilmezse, bu durum diğer insanlar tarafından umursamazlık ve düzensizlik işareti olarak algılanır. Bu algı, zamanla diğer camların da kırılmasına, duvarlara grafitiler çizilmesine ve diğer küçük suçların işlenmesine yol açabilir. Bu küçük suçlar da daha sonra daha ciddi suçlara dönüşebilir.
Teorinin temelinde, çevrenin suç üzerindeki etkisi yatar. Görünür düzensizlikler, suç işlemeye meyilli kişilere "kimsenin umursamadığı" mesajını verir ve bu da onların suç işlemeye daha cesur olmalarına neden olabilir.
Kırık Camlar Teorisi'nin eleştirileri de bulunmaktadır. Eleştirmenler, teorinin suçluları hedef almaktan ziyade mağdurları suçladığını ve aşırı polis baskısına yol açabileceğini savunurlar. Ayrıca, teorinin her zaman ve her yerde geçerli olmadığını, bazı durumlarda küçük suçların büyük suçlara dönüşmeyebileceğini belirtirler.